زنی هستم که روزهایی سخت از جای بر می خیزم با همه امیدم به زندگی با همه باورم به استمرار در راه تلاش برای آزادی ، با این حال روزهایی هست که سخت بر می خیزم حتی سخت نفس می کشم بغض در گلویم لانه می کند و خیال رفتنی گویی ندارد . این روزها چشمه جوشان این بغض‌هایم را می شناسم ! چشمه ای از درد که در سرزمینم جاری است ، چشمه ای که می جوشد از غم حماقت های جاری در سرزمینی که حقش نیست این همه درد کشیدن را چشیدن از رنج بردن فرزندانش در پس میله های آهنین !
با خودم به گفتگو می نشینم چه کنیم از این همه با هم نبودن های مان ! چه کنیم که هموطنی به جرم گام برداشتن در راه آزادی، نه فقط آزادی خود که آزادی ما ، باید بچشد طعم رنج ندیدن آفتاب را ! طعم سلب آزادی از خویش را ! تناقض عجیبی است یک نفر برای ما به زندان می رود و ما برای او ، مایی نداریم ! در مسیر همین گفتگوهای با خویش به جایی نرسیده ، سر از آغوش دوستی درآوردم که بی هیچ قراری یکدیگر را در کنار هم یافتیم و این بار گفتگوهایم، صدا شد . به او گفتم از پس بغض‌هایم و او از عزیزش گفت که در پس میله ها روزگار می گذراند این روزها ، گفت هر وقت به ملاقاتش می رود و او می پرسد چه خبر چه می کنی ؟ به او می گویم کار می کنم با همه سختی ها تلاش می کنیم حواس مان به کودکان باشد به خنده های شان و زندانی با شنیدن زنده بودن مان در راه زیستن در راه زندگی لبخند زد نه فقط با لب هایش با چشم هایش .
و من ملاقاتی را سخت در آغوش کشیدم و موهای سپیدش را با همه وجود بوییدم ! و چشم هایم تر شد .
آری ، بیایید حداقل مایی باشیم که تلاش می کنیم برای زندگی و یادمان باشد کارمان از دیروز سخت تر است چرا که به جای همه آن ها که دست پای شان را بستند به جای همه آن ها که کشتند ، امروز لازم است ما بیشتر از دیروز تلاش کنیم برای زندگی ، بیایید مایی باشیم که سخت تلاش می کنیم بیایید مایی باشیم که هوای یکدیگر را داشته باشیم در این روزگار بی هوایی .
