جامعه ای نوجوان

•
قبل از خواندن  ادامه یادداشت لطفا به زیبایی این واژه با طمانینه بیاندیشیم واژه « نوجوان » 
•
از نظر من جامعه ما در حال گذر از دوره نوجوانی است ، منظورم این است که اگر کل یک جامعه را بسان فردی در حال رشد ببینیم ، جامعه گویی در مرحله ای است که جنس پرسش ها ، جنس به پا خاستن ها ، جنس هیجانات ، غم ها و خوشحالی هایش چیزی بالغانه تر از کودکی و چیزی نابالغ تر از بزرگسالی است. این برداشت از جامعه مدتی است بیش از حدود یکسال در من شکل گرفته است که در شکل گیری اش شرایط جامعه و شناختم به واسطه حرفه ام در ارتباط با کودک و نوجوان تاثیر گذار است ، به عبارتی من بر اساس زیسته خودم به چنین برداشتی رسیده ام که با درست و نادرستش در حال حاضر کاری ندارم ، موضوعم در میان گذاشتن این برداشت است که کمک می کند آینه ای باشد در برابر اندیشه هایم و همچنین فرصت رشد بر اثر گره خوردنش با دیگر اندیشه ها را فراهم کند .
آن چیز که جدیدا به این تعبیر در من اضافه شده است این است که این نوجوان  معلولیتی دارد که شاید در درجه اول لازم است به پذیرش این معلولیت برسد تا بتواند خود را پیدا کند وگرنه مدام باید در راه تاریکی گام بردارد برای کسی غیر خودش بودن و این از نظر من از خود معلولیت غم انگیز تر است .
بماند که در این راه یک مسأله مهم کشف همین چیزی است که معلول است !
درباره این نظر حرف هایی هست که به مرور به اشتراک خواهم گذاشت ، از جمله اینکه خواندن این کتاب را پیشنهاد می دهم چه به نوجوان چه به بزرگسال، خودم هم گام هایی برداشته ام برای بلندخوانی و گفتگو درباره اش در فضایی پادکست گونه ، که ردپای اش را اینجا خواهم گذاشت.
•

جایگاه چیدن عکس :
از کتابخانه هی‌وا- کتاب جنگی که نجاتم داد
 

صدایی از زندگی

•
تو هم اینجا صدای زندگی را می شنوی ؟ 
همان صدایی که همچون ریشه‌هایی ما را به خاک بافته است .

همان صدایی که می گوید « گام بردار ، با وجود همه دردهایت، با وجود همه ترس هایت ، به نامِ نامی زندگی ، گام بردار ، تو ریشه در خاک داری.
ریشه‌هایت را دریاب ، زندگی را دریاب،تَر شو از مایه‌حیات، جوانه بزن ، گام بر دار به نامِ زندگی »

همان صدایی که می گوید که تا کودکی هست تا جوانه‌‌ای هست ، تا قطره‌ای آب هست، تا نور هست ، زندگی هست و تا زندگی هست ، ارزش این هست که  با همه توان برایش زیستن را ساز کنی،
  تا برای ساختن ،
گامی را بنوازی 

•
-------------------------------------------------
جایگاه چیدن عکس :
سفره اژدهاها دوستان - سفره سی قایق - در دامن کلک چال - پنجشنبه ۲ شهریور

عکاس : نوجوان - آوین عالم نژاد
----------------------------------------------------

سپاسگزاری ویژه از : آوین عزیزم  در این یک سال که کنار هم سر سفره‌ها حاضر می شویم ،لحظه به لحظه بالیدن هایت  را می بینم که منعکس می شود در نور عکس های که می چینی، ازت سپاسگزارم همکار عزیز به خاطر همه دیدن هایت ، به خاطر همه شنیدن هایت ، به خاطر همه نوری که از  انعکاس صحنه زیست مان بر سفره مان می تابانی
ازت ممنونم عکاس اعزامی از دفتر اژدهاها دوستان 

منشی اژدهاها دوستان
هی‌وا 
 

برای بغض این روزهایم

 

زنی هستم که روزهایی سخت از جای بر می خیزم با همه امیدم به زندگی  با همه باورم  به استمرار در راه تلاش برای آزادی ،  با این حال روزهایی هست که سخت بر می خیزم حتی سخت نفس می کشم بغض در گلویم لانه می کند و خیال رفتنی گویی ندارد . این روزها چشمه جوشان این بغض‌هایم را می شناسم ! چشمه ای از درد که در سرزمینم جاری است ، چشمه ای که می جوشد از غم حماقت های جاری در سرزمینی که  حقش نیست این همه درد کشیدن را چشیدن از رنج بردن فرزندانش در پس میله های آهنین !

با خودم به گفتگو می نشینم چه کنیم از این همه با هم نبودن های مان ! چه کنیم که هموطنی به جرم گام برداشتن در راه  آزادی، نه فقط آزادی خود که آزادی ما ، باید بچشد طعم رنج ندیدن آفتاب را ! طعم سلب آزادی از خویش را ! تناقض عجیبی است یک نفر برای ما به زندان می رود و ما برای او ، مایی نداریم ! در مسیر همین گفتگوهای با خویش به جایی نرسیده ، سر از آغوش دوستی درآوردم که بی هیچ قراری یکدیگر را در کنار هم یافتیم و این بار گفتگوهایم، صدا شد . به او گفتم از پس بغض‌هایم و او از عزیزش گفت که در پس میله ها روزگار می گذراند این روزها ، گفت هر وقت به ملاقاتش می رود و او می پرسد چه خبر چه می کنی ؟ به او می گویم کار می کنم با همه سختی ها تلاش می کنیم حواس مان به کودکان باشد به خنده های شان و زندانی با شنیدن زنده بودن مان در راه زیستن در راه زندگی لبخند زد نه فقط با لب هایش با چشم هایش .

و من ملاقاتی را سخت در آغوش کشیدم و موهای سپیدش را با همه وجود بوییدم ! و چشم هایم تر شد .

آری ، بیایید حداقل مایی باشیم که تلاش می کنیم برای زندگی و یادمان باشد کارمان از دیروز سخت تر است چرا که به جای همه آن ها که دست پای شان را بستند به جای همه آن ها که کشتند ، امروز لازم است ما بیشتر از دیروز تلاش کنیم برای زندگی ، بیایید مایی باشیم که سخت تلاش می کنیم بیایید مایی باشیم که هوای یکدیگر را داشته باشیم در این روزگار بی هوایی .

در جست جوی اژدهای عَلَم

 

 

تو هم به ملاقات شأن رفتی ؟ 

 

اژدهاها را می گویم ! 

 

ردپایی از ملاقات من با ایشان در سطور این فیلم پیداست ! 

•

جایگاه چیدن فیلم و عکس : 

تهران - عاشورای ۱۴۰۲

از چهل ساله شدن

دوشنبه چهار اردی بهشت ساعت ۳ بعدازظهر چند ساعت قبل از قهقهه زدن های مان ، داشتم هق هق گریه می کردم ! چرا ! دقیقا نمی دانم ، حال در حال دگرگونی داشتم ، گویی ردپای یک شکست عظیم در همه وجودم جا خوش کرده بود ! داشتم زیر بار فشار اینکه کیستم و چرا هستم له می شدم ! 

ساعت پنج لازم بود از خونه راه می افتادم تا به کلاس « مبانی خلاقیت ایرانی برای آینده جهان » می رسیدم ! و در آن دم از همه رسیدن ها و نرسیدن ها خسته بودم ، آن هم در روز تولد چهل سالگی ام ! 

دلم نمی خواست جایی بروم ، دلم یک سکون محض می خواست و اشک هایم را که جاری بود ! 

به عهدهای به خودم فکر کردم به تعهدم به استمرار ، برخاستم صورتم را آب زدم و گفتم به جای اتوبوس امروز با اسنپ می روم !

و گویی کار کرد ! 

ساعت شش خود را سر کلاس یافتم، 

کلاس پر بود از ماجرا برای من که در یادداشت مربوط به آن از آن خواهم نوشت و اما اینجا، وقتی کلاس تمام شد غافلگیر شدم از دیدن علیرضا در سالن موسسه، البته تنها نبود یک گل سرخ همراهی اش می کرد و این گل من را به تو رساند که پنج اردی بهشت به دنیا آمده ای ! غافل گیر از یافتن یکدیگر رفتیم که جایی در پناه دوستی های مان، یک شب را به احترام دو تولد بسازیم 

کیک مان را تقسیم کردیم

شاخه گل مان را 

خنده های مان را 

قصه های مان را 

و 

من آدمی دیگرم اکنون از دیروز 

 

فراموشم نکن

گویی مهم نیست کی و کجا به هم می رسیم ! 

هر وقت می بینمت چیزی در درونم زمزمه می کند : « فراموشم نکن »

دلم می خواهد بدانی تو از فراموش نکردنی ترین موجودات زندگی من هستی ! 

کوچولوی نازنینی که آسمان آبی را در خود جای داده است

و  

می دانی زمزمه ات برای من ترجمان فراموش نکردن مهربانی است 

مهربانی های کوچولو 

اینکه فراموش نکنم مهربانی های کوچولو را 

که می تواند آسمان دلی را آبی کند 

آبی 

•

برای تو زمزمه وجودش ، یادآور فراموش نکردن چه چیزی است ؟ تو احتیاج داری چه چیزی را فراموش 

نکنی تا آسمان دلت آبی باشد 

•

 

جایگاه چیدن عکس : 

مسیر قلعه بابک - کلیبر - آذربایجان غربی - خرداد ۱۴۰۲

 

کودکی ام در برف

گاهی از من می پرسند چرا هیوا را می نویسی هی وا 

کوتاه ترین پاسخم این است :

« هیوا بودم ، هی وا شدم»

و پاسخی کمی بلندتر : 

وقتی یک کوچولویی به این دنیا آمد که من باشم 

تصمیم گرفتند هیوا بنامندش

نامی کردی به معنای امید و آرزو 

نامی که یادگاری اوست برای من 

و معنایی که من را به زندگی گره زد! 

این هیوا قد کشید

بزرگ شد 

و در مسیر این قدکشیدن ها 

بارها له شد 

بارها شکست 

بارها گم شد 

بارها سوخت 

آتش گرفت 

و 

دوباره زاده شد 

پیدا شد 

بال گشود

ریشه داد 

و دوباره و ...

و آن چیز که در او نقش بست این است که تنها چیزی که دائمی است خود «تغییر» است 

باور به تداوم تغییر 

از من ، من ای ساخت که به جای مقابله با

باد 

با آب

با آتش 

جزئی از آن ها بودن را بپذیریم 

بپذیرم که من محصول همین تداوم تغییرم 

دلم خواست ردپای این باور 

ردپای سقوط هایم

ردپای جاری شدن هایم 

ردپای این من ای که از من زاده شد 

جلوی چشمانم باشد 

این چنین شد 

که 

هی وا شدم 

و نقطه هایم را به باد سپردم 

که چون دانه های بکارد هرجا که خاک حاصلخیزی برای شان یافت

• 

هی وا شدم 

تا یادم باشد 

گسستن ها بخشی جدایی ناپذیر از زیست زندگی 

است 

گسستن هایی که گاهی خود را با نارفیق شدن رفیقان نشان می دهد 

گاهی با سفر کردن آن ها که بودند 

و 

گاهی با مرگ زندگان

و

گاهی با به خاک سپردن باورها 

و 

...

•

هی وا شدم 

تا قلابی داشته باشم برای وصل شدن به زندگی

آن گاه که نایی برای زیستن نیست

• 

حدود ده سال پیش برای اولین بار روی گل نوشتم 

هی وا 

وقتی داشتم سفالگری می کردم 

و 

هی وا 

خوب روی گل نشست ! 

گویی خاک دستم را گرفت تا یادم بدهد چطور نام ام را بنویسم ! 

•

جمعه ۲۹ اردیبهشت برای اولین بار یک هیوای کوچولوی ده ماهه دیدم در آغوش یک زن

و اینطور ملاقات مان رقم خورد : 

زنی صدا کرد :« هیوا اینجا را ببین » 

و من برگشتم 

و اینطوری شد که چشمان هیوا در هی وا گره خورد 

چشمان سیاه کوچولویی که کنجکاوانه دنیا را 

می کاوید 

جلو رفتم و گفتم :« من هم هی وا هستم ، از آشنایی ات خوشحالم هیوا »

و او لبخند زد 

و 

دو دندان کوچولوش همچون مرواریدی درخشید 

و 

به شیوه او به هم دست دادیم ! 

دست هیوا در هی وایی 

•

 

جایگاه چیدن عکس :

آلبوم خانوادگی هیوا - حیاط خانه ۱۳۶۹

 

از ماریا در باد

خوشحالم برای باد 

که سر راهش 

از لابه لای گیسوان 

تو 

گذشت 

• 

وقتی آمدی و برایم از باد گفتی 

از یخ زدن هایت

از پایی که درد گرفت 

از ذوق سرشار از ملاقات ات با هوا 

با کوه 

با دشت 

تو 

خودت را نمی دیدی 

علاوه بر همه آن ها ، علاوه بر آن لانه پرنده با آن پر کوچولو توش 

علاوه بر آن سنگ اعجاب انگیز 

علاوه بر همه عکس ها و حالی که برای من از خودت آوردی

ماریا جانم

• 

آن روز انعکاس شور وزیدن باد با تو در چشمانت بود

با همه دردی که حضور داشت از غم 

از ترس 

از نمی دانم های مان 

تو خودت را نمی دیدی

چشمانت آشیانه باد بود

و 

من چه حظی بردم

ای دوست

•

جایگاه چیدن عکس : 

چند هفته پیش دیدم ماریا استوری کرده این عکس گفتم من این عکس می خواهم - اردیبهشت ۱۴۰۲

 

از دم نکشیدن های مان

 

در حال گشتن برای متنی هستم که نوشته بودم ! هنوز پیدا نکردم !

از ساختن بگو ای پرواز

من اینجا ردپای ساختن ، ردپای یک آشیانه می بینم .

تو چی ، ای همراه ؟ 

ما مصالح مان برای ساختن چیست ؟ 

برای ساخت آشیانه مان ؟ 

برای ساخت افکار مان ؟ 

برای ساخت نگاه مان ؟

برای ساخت ارتباط های مان ؟ 

و 

برای ساخت دنیای مان ؟ 

ما مصالح برای ساختن های مان را از کجا برمی چینیم ، ای دوست ؟ 

 آن درختی که قرار است ما از آن شاخه برچینیم برای ساختن های مان کجاست ؟ 

کجا قرار است باشد ؟ 

ریشه های این درخت کجاست ؟ 

 باغبان اش کیست ؟

.

هی وا 

 

جایگاه چیدن این عکس:

تهران پارک شهر- ۴ فروردین ۱۴۰۲